Τον τελευταίο καιρό, ίσως ένα-δυό χρόνια, παρατηρείται ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο στις αστρολογικές αναλύσεις που ασχολούνται με το θέμα της Πανσελήνου. Η Πανσέληνος του κάθε μήνα είθισται (ή συνηθιζόταν μέχρι πρόσφατα) να ονομάζεται σύμφωνα με το ζώδιο στο οποίο βρίσκεται ο Ήλιος τη στιγμή της Πανσελήνου π.χ. “Πανσέληνος του Τοξότη” στις αρχές-μέσα Δεκέμβρη, “Πανσέληνος του Ταύρου” τέλη Απριλίου-μέσα Μαΐου κοκ. Το τελευταίο όμως καιρό εμφανίζεται μία τάση να ονομάζεται η Πανσέληνος σύμφωνα με το ζώδιο στο οποίο βρίσκεται η Σελήνη. Έτσι διαβάζει/ακούει κανείς για “Πανσέληνο του Ταύρου” τον Νοέμβριο (ίσως να πρέπει να μετακινηθεί και το μεγάλο ανατολικό φεστιβάλ του Βεσάκ τον Νοέμβριο, ίσως) και “Πανσέληνο των Διδύμων” τον Δεκέμβριο (μάλλον να μετακινηθεί και το φεστιβάλ της Ανθρωπότητας τον Δεκέμβριο).
Αυτό θα ήταν ένα τεχνικό, ασήμαντο και βαρετό θέμα αν δεν είχε σαφείς συμβολικές προεκτάσεις. Γιατί καλό είναι να θυμάται κανείς, ότι τελικά στην αστρολογία τα πάντα συμβολίζουν κάτι. Η ίδια η αστρολογία δε, είναι η ερμηνεία των συμβόλων που στέκουν για ενέργειες και δυνάμεις συγκεκριμένης ποιότητας και για τα αποτελέσματα που δύνανται να προκαλέσουν οι σχέσεις μεταξύ τους. Ο άνθρωπος είναι ένα τέτοιο σύμβολο, ο Ήλιος επίσης, η Γη το ίδιο, η Σελήνη μια απ’ τα ίδια. Η φράση “δύνανται να προκαλέσουν” αφορά ιδιαίτερα τον άνθρωπο ως μονάδα, την κάθε ανθρώπινη ομάδα και την σχέση τους με τις ενέργειες και δυνάμεις που αποτελούν το περιβάλλον τους. Ο άνθρωπος έχει επιλογή, οι ομάδες έχουν επιλογή. Διαρκώς ασκούν αυτό το δικαίωμα της επιλογής, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Αν η αστρολογία θέλει να είναι αυτό που διατείνεται, δηλαδή ένα σώμα γνώσης και μια πρακτική που προάγει την αυτογνωσία και την καλυτέρευση του ανθρώπου ως μονάδας και ως μέλους ομάδων, από την οικογενειακή ομάδα, ως την επαγγελματική, την εθνική και την πλανητική ομάδα, οφείλει να σταθεί στο ύψος της και να ερμηνεύει ανάλογα. Στην αστρολογική ερμηνεία, τα πάντα είναι δυνητικά επειδή ο άνθρωπος, η δράση, η σκέψη, το συναίσθημα ή η αδράνεια, η ανοησία, η απάθεια του είναι καθοριστικοί παράγοντες για το οποιοδήποτε αποτέλεσμα στην ζωή του, προσωπική ή ομαδική. Τίποτα δεν γεννάται από το τίποτα.
Όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι, η Πανσέληνος είναι προϊόν της συγκεκριμένης σχέσης σε χρόνο και χώρο τριών ουρανίων σωμάτων: του Ηλίου, της Γης και της Σελήνης. Δεν είναι κάτι που κάνει η Σελήνη μόνη της. Από αυτά τα τρία σώματα, μακράν το σημαντικότερο από άποψης μεγέθους, ενεργειακής εκπομπής και βέβαια σημασίας, είναι ο Ήλιος. Είναι άλλωστε και άστρο. Δεύτερη έρχεται η Γη, ένας πλανήτης που περιστρέφεται γύρω από το προαναφερθέν άστρο και ιδιαίτερα σημαντικός για την ανθρωπότητα γιατί επάνω του ζει. Τελευταία έρχεται η Σελήνη, ένας δορυφόρος του πλανήτη Γη, ο οποίος, ας επαναληφθεί το αυτονόητο, είναι ετερόφωτος. Το φως της Σελήνης είναι αντανάκλαση του φωτός του Ηλίου. Αυτά όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι. Σημαντικότερος παράγοντας στο πανσεληνιακό τρίο, σαφώς και ξεκάθαρα, ο Ήλιος.
Στο κομμάτι της αστρολογικής ερμηνείας τώρα. Η δυτική αστρολογία τις τελευταίες περίπου δύο χιλιετηρίδες έχει υπάρξει πρωτίστως ηλιακή αστρολογία. Το λεγόμενο “ζώδιο μου/σου/της/του” αφορά τη διέλευση του Ηλίου από ένα συγκεκριμένο αστρολογικό ζώδιο κατά τη στιγμή της γέννησης. Πολύ ορθά δε η δυτική αστρολογία επέλεξε να είναι ηλιακή αστρολογία γιατί το σύμβολο του Ηλίου σχετίζεται με τη ζωή, το πνεύμα, την ψυχή, τον φορέα του ωραίου, του αγαθού και του αληθινού μέσα στον άνθρωπο. Είναι αρκετά σαφές γιατί έχει σημασία να τονίζεται αυτός ο παράγοντας. Γιατί αυτός σπρώχνει τους ανθρώπους, σύμφωνα και με τη σημασία της ίδιας της λέξης “άνθρωπος”, προς τα πάνω, προς τα εμπρός, προς κάτι ευγενέστερο, φωτεινότερο, πιο καλοσυνάτο. Αυτή είναι η ποιότητα της ενέργειας του Ηλίου και κατά την Πανσέληνο είναι σε υψηλή διαθεσιμότητα καθώς η σχέση Ηλίου – Γης δεν παρεμποδίζεται από την Σελήνη.
Η Σελήνη σχετίζεται με το άνετο, το μαθημένο, το παρελθόν, το βολικό, το οικείο, το σώμα σε αντιδιαστολή με την ψυχή, την μορφή σε αντιδιαστολή με την ποιότητα. Η Σελήνη είναι η δύναμη της αδράνειας, της συνήθειας, της άλογης και μη σκεπτόμενης μάζας, του υλισμού, των πολλών που καταβροχθίζουν τον ένα. Η ενέργεια της είναι το εύκολο και το γνωστό, το αυτόματο και ασυνείδητο. Φυσικά και υπάρχει ορθή χρήση των σεληνιακών δυνάμεων σε ένα ωροσκόπιο, όμως αυτή δεν είναι ούτε η εξιδανίκευσή τους, ούτε η άνευ όρων παράδοση σε αυτές. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε οπισθοδρόμηση, στασιμότητα, ασυνειδησία και βέβαια εξιδανίκευση του υλικού στοιχείου. Ας τονιστεί ότι οι σεληνιακές δυνάμεις δεν είναι φορείς χαράς, δημιουργικότητας (εκτός από την αναπαραγωγή του ήδη γνωστού), ανάτασης, φωτός. Η Σελήνη είναι και θα είναι ετερόφωτη. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ακολουθήσει το παράδειγμά της.
Η δυτική αστρολογία ουδέποτε υπήρξε σεληνιακή αστρολογία και μαρτυρία γι’ αυτό αποτελεί και το απλούστατο γεγονός ότι ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν το σεληνιακό τους ζώδιο εν συγκρίσει με τους ανθρώπους που γνωρίζουν “το ζώδιο τους”, το ηλιακό τους ζώδιο. Η πρόσφατη τάση στην ερμηνεία των Πανσελήνων αποτελεί βέβαια αντανάκλαση του συνολικού “τοπίου” στην ανθρωπότητα αυτό τον καιρό. Ένα τοπίο υλισμού, αδράνειας, οπισθοδρόμησης, αναζήτησης εύκολης απόλαυσης και διαρκών αποσπάσεων, υπό την μορφή πολυασχολίας, ζαλισμένων μυαλών, άναρχων κι ακραίων συναισθημάτων, σωμάτων που θεωρούνται το παν και νοσούν. Αυτή η κατάσταση είναι προϊόν της ταύτισης και της άκριτης αναπαραγωγής συνηθειών, κανόνων, συστημάτων σκέψης και σχέσης, τα οποία δημιούργησαν εξ’ αρχής το πρόβλημα. Κάθε ανάλυση της Πανσελήνου που εξαίρει κι εστιάζεται στον σεληνιακό παράγοντα, ουσιαστικά είναι μια ανάλυση η οποία παρουσιάζει το πρόβλημα ή τον μηχανισμό που δημιούργησε το πρόβλημα, ως λύση. Αυτό, στην καλύτερη περίπτωση είναι ανόητο, στην χειρότερη, είναι επικίνδυνο.