Πρόκειται για μια πολυσυζητημένη αστρολογική συγκυρία και δικαίως, επειδή σηματοδοτεί ένα από τα σημαντικότερα ενεργειακά συμβάντα της ζωής μας, όσων ανθρώπων βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Η τελευταία φορά που συνέβη ήταν το 1518 και η επόμενη θα είναι το 2754, πρόκειται αδιαμφισβήτητα λοιπόν για ένα σαφώς σπάνιο ενεργειακό μείγμα, το οποίο έχουμε την δυνατότητα στην χειρότερη περίπτωση, να παρατηρήσουμε, στην καλύτερη, να αξιοποιήσουμε.
Ενεργειακές ώσεις τέτοιας δυναμικής σημαίνουν πολλά για το άτομο όμως μόνο ως δευτερεύοντα παράγοντα. Είναι πιο κοντά στην αλήθεια να πει κανείς ότι σχετίζονται με σημεία καμπής ή αποκορύφωσης στην ζωή της ανθρωπότητας και των μεγάλων συλλογικοτήτων, όπως για παράδειγμα τα διάφορα κράτη ή οργανισμοί σαν την εκκλησία, τον ΟΗΕ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και πάει λέγοντας. Σε αυτό το μέγεθος τα αποτελέσματα είναι πιο ευδιάκριτα.
Το 1518 άνοιξε μια δεκαετία που στα καθ’ ημάς, αναφέρομαι στην Ευρώπη, σημαδεύτηκε από ορισμένες εξελίξεις που υπήρξαν καθοριστικές για την διαμόρφωση του σύγχρονου κόσμου. Επιλεκτικά θα αναφέρω την διάδοση των διδασκαλιών του Μαρτίνου Λούθηρου, δηλαδή των θέσεων του Προτεσταντισμού, καθώς και την ενδυνάμωση της θέσης του ισπανικού στέμματος μέσα από την κατάκτηση εδαφών στην νότια Αμερική. Και οι δύο αυτές συγκυρίες αποτέλεσαν πρόκληση για την εξουσία της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, της κατ’ εξοχήν αρχής στην Δύση τότε.
Στην πρώτη περίπτωση το πλήγμα καταφέρθηκε μέσα από την κριτική της διαφθοράς που χαρακτήριζε τον θεσμό της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και της αιχμηρής αντίθεσης ανάμεσα στην διδασκαλία και την πρακτική, δηλαδή ανάμεσα στο ιδεώδες του Χριστιανισμού και τον ανεξέλεγκτο υλισμό. Στην δεύτερη περίπτωση, μέσα από την ισχυροποίηση της θέσης της ισπανικής κυβέρνησης απέναντι στην μέγγενη της Ιεράς Εξέτασης. Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, ο Έρασμος εξέδωσε κείμενο κριτικής απέναντι στην εκκλησία, ενώ η Βίβλος μεταφράστηκε στις μοντέρνες γλώσσες αφαιρώντας κάτι ακόμη από την αίγλη της «αποκλειστικότητας» της εκκλησίας ως ερμηνευτή και μεσάζοντα ανάμεσα στον «Λόγο του Θεού» και τις μάζες.
Ήταν χρόνια μεγάλης διαμάχης καθώς οι πόλεμοι μεταξύ εθνών ή μεταξύ αντίπαλων φατριών εντός των εθνών καλά κρατούσαν στην Ευρώπη και την Νότια Αμερική. Οι ισπανικές κατακτήσεις στην τελευταία περίπτωση, έδωσαν το μοιραίο χτύπημα στον πολιτισμό των Αζτέκων. Αναρίθμητες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν εξαιτίας μια πανδημίας βουβωνικής πανώλης στην Ευρώπη και εξαιτίας των σφαγών και της αρρώστιας που μετέφερε η ισπανική εκστρατεία στην Νότια Αμερική.
Βέβαια, καταμεσής αυτού του συγκρουσιακού σκηνικού, ο Μαγγελάνος ξεκίνησε την εξερευνητική αποστολή που έμελε να οδηγήσει στον περίπλου της υδρογείου, ο Έρασμος εξέδωσε ένα εγχειρίδιο για την ανατροφή των παιδιών και ίσως για πρώτη φορά οι άνθρωποι συνέλαβαν την δυνατότητα βελτίωση της ζωής τους πέρα από την υπόσχεση μίας ονειρεμένης μεταθανάτιας ύπαρξης.
Τα συγκεκριμένα σημεία τονίζονται γιατί αποτελούν κάποιες κορυφώσεις μέσα στο διάστημα που ακολούθησε την σύνοδο Κρόνου-Πλούτωνα στον Αιγόκερο κι επειδή το ζώδιο του Αιγόκερου συνδέεται άρρηκτα με την έννοια της αποκρυστάλλωσης και του μέγιστου υλισμού σε οποιαδήποτε ανθρώπινη έκφραση. Η ανηθικότητα και κερδοσκοπία της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, ο απάνθρωπα επιβαλλόμενος «ιδεαλισμός» της Ιερής Εξέτασης, οι σφαγές προς απόκτηση εδαφών και πόρων, η πόλωση σε ομάδες διαπνεόμενες από διαφορετικές ιδέες, η βάρβαρη σύγκρουση και αλληλοεξόντωση όλων των προηγούμενων για το ποιος θα καθίσει τελικά στην κορυφή του τραπεζιού, οι φυσικοί λοιμοί, είναι σαφείς ενδείξεις αποκρυστάλλωσης, πώρωσης και ακραίου υλισμού.
Ένα σημείο που αξίζει να τονιστεί είναι ότι ο Αιγόκερος από μία άποψη συνδέεται με την φιλοδοξία, την επίτευξη, την καταξίωση, την κορυφή. Συνεπάγονται δε αυτά πάντα κάποιου είδους ολοκλήρωση, το άδραγμα κάποιου σκοπού, ένα τέλος με την αρχαιοελληνική και την νεοελληνική έννοια εξίσου. Γιατί είναι φανερό ότι μια ολοκλήρωση, μια κορύφωση, εμπεριέχει την έννοια του τέλους και του θανάτου. Κάτι κάνει τον κύκλο του ώστε να ξεκινήσει κάτι άλλο, καινούριο.
Στον Αιγόκερο υπάρχει πάντα ένα ζενίθ ωριμότητας, ικανότητας, φιλοδοξίας, προσπάθειας και όλη η δύναμη που φέρει οτιδήποτε καταφέρει να γίνει θεσμός, είτε στην προσωπική, είτε στην συλλογική ζωή. Λέγεται συχνά ότι η κορυφή είναι μοναχικό μέρος ή ότι είναι εύκολο να φτάσεις εκεί αλλά πολύ δύσκολο να παραμείνεις. Καθώς η ζωή είναι μια διαδικασία που συμβαίνει διαρκώς και έχει (ή θα έπρεπε να έχει) αλλεπάλληλες κορυφώσεις, παραμονή στην κορυφή στην πραγματικότητα όντως δεν υπάρχει. Υπάρχει η (σοφή) αντίληψη της ολοκλήρωσης ενός κύκλου, της σοδειάς που έδωσε και η (σοφή) εγκατάλειψή του ώστε να αξιοποιηθούν τα όσα συγκεντρώθηκαν ή μαθεύτηκαν σε έναν επόμενο, καλύτερο, πληρέστερο κύκλο.
Η σοφία όμως δεν χαρακτηρίζει την ανθρωπότητα, συνεπώς ούτε τα έθνη, τους οργανισμούς και τον μέσο εκπρόσωπό της. Έτσι συνήθως η φυσική αυτή διαδικασία διαστρέφεται. Το προϊόν της κορυφής, θεσμός, πολιτισμός ή άτομο, αρνείται να αποχωριστεί ή να αποδεχτεί τον κύκλο που έχει ολοκληρώσει κι επιμένει να διαθέτει ολοένα και περισσότερη ενέργεια, πόρους και προσπάθεια προκειμένου να αρνείται το γεγονός. Έχει τη δύναμη να το κάνει γιατί βρίσκεται στο απόγειο του. Βέβαια, κανένας κύκλος δεν μένει ανολοκλήρωτος. Οτιδήποτε ξεκινά, συστήνεται ή γεννιέται κάποια στιγμή παύει, διαλύεται ή πεθαίνει. Για την συνεχιζόμενη ύπαρξη, είναι αναγκαίο αυτό που εξελίσσεται να είναι διατεθειμένο να περάσει μια διαδικασία ουσιαστικής μεταμόρφωσης. Έτσι μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ως κάτι νέο.
Στην αντίθετη περίπτωση, είτε πρόκειται για πολιτισμό, έθνος, θεσμό, σχέση, δουλειά, φάση της ανθρώπινης ζωής, η ύπαρξη δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί ουσιαστικά. Μπορεί να φαίνεται ότι συνεχίζεται, όμως στην πραγματικότητα η καθήλωση σε ένα στάδιο ή κοινώς, η προσπάθεια να σταματήσει ο χρόνος, εξαντλεί πόρους που τελικά δεν έχουν την δυνατότητα ούτε να αναζωογονήσουν, ούτε να δώσουν δημιουργική πνοή, ούτε να συντηρήσουν την λάμψη της επίτευξης, της αναγνώρισης ή της δημοφιλίας. Δαπανώνται και επισωρεύονται όμως, ενισχύοντας την περιπόθητη μορφή εντείνοντας την δυσκαμψία, την δυσκινησία και την αποκρυστάλλωση της. Τελικά τονίζουν την απουσία ζωντάνιας, το πνεύμα που λείπει από τη μορφή και οδηγούν σε ένα εύθραυστο τερατούργημα που κάποια στιγμή καταρρέει υπό το ίδιο του το βάρος. Το πρόβλημα είναι ότι όσο μεγαλύτερο είναι το τερατούργημα, τόσο πυκνότερος κι ο κουρνιαχτός από την πτώση του.
Η διέλευση του Πλούτωνα στον Αιγόκερο, η οποία ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2008 είναι περιγραφική της παραπάνω διαδικασίας σε πολλά επίπεδα. Τα γεγονότα της συνεχιζόμενης περιβαλλοντικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης αναδεικνύουν σαφώς τα τελευταία στάδια ενός πολιτισμού που παλεύει να κρατηθεί στη ζωή με διαρκείς και καταχρηστικές “ενέσεις” ενέργειας. Αυτές αποτελούν έκφραση της καταβολικής όψης της ενέργειας του Πλούτωνα στον Αιγόκερο, συγκεκριμένα την διαδικασίας θανάτου μίας μορφής μέσα από την ύστατη αποκρυστάλλωσή της.
Παρακολουθούμε
– μεταφορές τεράστιων κεφαλαίων για την συντήρηση του τραπεζικού συστήματος κι ενός πολιτισμού που η ευημερία του στηρίζεται στον αμείωτο καταναλωτισμό
– έμφαση και καλλιέργεια του χωριστικού μηνύματος πολιτικών, θρησκευτικών και εθνικών ιδεολογιών ώστε να μπορούν οι ένοπλες συγκρούσεις να εμφανίζονται αναγκαίες για τη συντήρηση της ζωής ενώ βασικά είναι αναγκαίες ως πεδία κέρδους
– νομιμοποίηση, υπό το παραπάνω καθεστώς, ασύμμετρων δαπανών για εξοπλισμούς και παρουσίασή τους ως αναγκαίες για την επιβίωση
– κατά συνέπεια άρνηση διεύθυνσης κεφαλαίων για την επίλυση του θέματος της πείνας, της στέγασης, της εκπαίδευσης
– η οποία με τη σειρά της διαιωνίζει ζητήματα κακής σωματικής και ψυχολογικής υγείας όμως δημιουργεί άλλα πεδία κερδοφορίας μέσα από “έξυπνες” σοδειές και φάρμακα
– και τέλος, το αριστούργημα όλων, το πλασάρισμα ως λύση της επιλεκτικής πρόσβασης στο κλαμπ των «εκλεκτών» του χρήματος, το οποίο καταφέρνει να μένει ανεπηρέαστο από όλα όσα περιγράφηκαν παραπάνω ενώ έξω πέφτουν κορμιά
– διαιωνίζοντας έτσι την ανταγωνιστική σχέση ανθρώπου με άνθρωπο, τον ανήθικο ατομισμό, την αδιαφορία για όσα συμβαίνουν έξω από την πόρτα του σπιτιού του καθενός.
Αυτή η κατάσταση είναι μία τεχνητή κατάσταση επειδή η ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή έχει την γνώση και τα μέσα να την επιλύσει, όμως τουλάχιστον ως τώρα της έλειπε ένας ικανός βαθμός συνειδητοποίησης που θα κινητοποιήσει την αγάπη και την θέληση να το κάνει. Στο κομμάτι αυτό της απαραίτητης συνειδητοποίησης το ενεργειακό μείγμα της συνόδου Κρόνου – Πλούτωνα στον Αιγόκερο έρχεται να παίξει καθοριστικό ρόλο, εντείνοντας στο μη περαιτέρω τις διαδικασίες που περιγράφηκαν στην παραπάνω παράγραφο. Το έδαφος έχει προετοιμαστεί από την διέλευση του Πλούτωνα σε αυτό το ζώδιο, η οποία ξεκίνησε το 2008.
Και οι δύο πλανήτες θεωρούνται «αφαιρέτες» και έτσι είναι. Ωστόσο η αφαίρεση την οποία υποκινούν δεν αφορά το χρήσιμο και το απαραίτητο για την συνέχιση, την πρόοδο και την ευημερία της ζωής, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Αφορά τον «νεκρό (ή βαριά ασθενή) ιστό» στο σώμα της ανθρωπότητας, στο σώμα του ατόμου και στην έκφραση αμφοτέρων ως διαδικασίες ζωής και τρόπων οργάνωσης αυτής της ζωής. Στη συνέργεια τους αυτή την τελευταία διετία, με αποκορύφωση την σύνοδο της 12ης Ιανουαρίου 2020, ο Κρόνος είναι η αρχή που ανέδειξε το πρόβλημα, τονίζοντας τον περιοριστικό και ενεργειοβόρο χαρακτήρα του μέσα από την διεύθυνση ολοένα και περισσότερων πόρων σε ήδη παγιωμένες μορφές. Ο Πλούτωνας προμηθεύει ξανά και ξανά και διαρκώς την καταλυτική εκείνη ένταση που εστιάζεται στο δομικό ελάττωμα μιας παγιωμένης μορφής και μπορεί να προξενήσει την κατάρρευσή της ή απαιτεί διαρκή μπαλώματα για να “κλείσει η τρύπα”. Οποιαδήποτε συνάφεια με καταστάσεις που παρατηρεί κανείς σε ατομικό ή παγκόσμιο επίπεδο δεν είναι συμπτωματική.
Όταν ο συνδυασμός αυτών των ενεργειών κρούει σε πιο μαλακά κι εύπλαστα «σώματα», είτε πρόκειται για το ανθρώπινο φυσικό σώμα, είτε για μια ευέλικτη οργάνωση, είτε για τα παράγωγα οποιασδήποτε οντότητας δεν φοβάται ή καλωσορίζει την αλλαγή, επιταχύνει σε τεράστιο βαθμό την μετάλλαξή της μορφής σε μία καταλληλότερη για τις παρούσες ανάγκες. Έτσι λοιπόν κατά την διάρκεια του 2020, αλλά και ως το 2024, οπότε και η αποχώρηση του Πλούτωνα από το ζώδιο του Αιγόκερου, στον στίβο της ζωής αναμένεται να παρατηρηθεί, στο πλάι της έντασης και επαναλαμβανόμενης ανεπάρκειας των υπαρχόντων σχημάτων, η ραγδαία ανάδυση ή ενδυνάμωση μορφών οργάνωσης και σκέψης, προσανατολισμένων σε διαφορετικές αρχές από την αρχή του υλισμού.
Καθώς το ζώδιο του Αιγόκερου αφορά πάνω από όλα το αποτέλεσμα των διαδικασιών της σκέψης σε όσα βλέπουμε να μορφοποιούνται στο εξωτερικό μας περιβάλλον, αφήνει ελάχιστα έως καθόλου περιθώρια για κίβδηλες αναμορφώσεις. Δηλαδή, δεν πρόκειται να επιτραπεί σε τελική ανάλυση η λειτουργία του «φόρεσε ο Μανωλιός τα ρούχα του αλλιώς», μια αλλαγή λιγότερη από αυτή που είναι απαραίτητη ή δυνατή κατά περίπτωση. Το εξωτερικό φρεσκάρισμα του «Μανωλιού» που μένει ίδιος κι απαράλλαχτος, είναι μία πολυαγαπημένη διαδικασία του μάρκετινγκ, οπότε γίνεται ένα επιφανειακό ρετούς σε κάποια πολυκαιρισμένη ιδεολογία, οργάνωση, διαδικασία, κατάσταση, με σκοπό να ανακτήσει την χαμένη της «ελκτικότητα» και να φανεί σχετική με τις απαιτήσεις των καιρών.
Τα παραδείγματα αφθονούν από τις ανακαινίσεις του χώρου οργανισμών ή επιχειρήσεων, αλλά όχι των βασικών τους λειτουργιών, μεθόδων ή σκοπών, ως την αγορά καινούριας γκαρνταρόμπας ή κουρέματος ή κάτι αντίστοιχου όταν κάποιος θέλει να «ανανεωθεί», χωρίς όμως την αντίστοιχη έμφαση στην εξυγίανση ή βελτίωση των λόγων που τον κάνουν να αισθάνεται «μπαγιάτικος». Στις σχέσεις, ατομικές ή συλλογικές, είναι οι επιφανειακές ασκήσεις στο σχετίζεσθαι, συνήθως «το να κάνουμε πράγματα μαζί», είτε λέγεται κοινή ζωή του ζευγαριού, ένα παιδί ακόμη, είτε, σε ένα άλλο επίπεδο, πολυεθνικές ασκήσεις, χωρίς να μεταβάλλονται ή να αναθεωρούνται κατ’ ελάχιστον οι προσωπικοί στόχοι και κίνητρα εκατέρωθεν.
Τέτοιες απόπειρες φυσικά και θα υπάρξουν και θα αυξηθούν και θα δώσουν πρόσκαιρα έναν αέρα «ανανέωσης» και αισιοδοξίας στα άτομα και τις ομάδες που τα προτιμούν, ίσως μία επανάπαυση στο ότι δεν χρειάζεται κάτι περαιτέρω και ότι μπορούν να συνεχίσουν με τα τεχνάσματα που ίσως έχουν λειτουργήσει κι έχουν προτιμήσει στο παρελθόν. Η επιτυχία τους, εάν υπάρξει, θα είναι πρόσκαιρη επειδή ακριβώς μέσα από το μείγμα Αιγόκερου – Κρόνου – Πλούτωνα η σκέψη, το κίνητρο, ο σκοπός, που στέκει πίσω από την παρουσίαση μιας οποιασδήποτε καινούριας μορφής, οργάνωσης, σχέσης, ιδεολογίας, θα είναι φανερά κι ευδιάκριτα περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, χωρίς ιδιαίτερη έρευνα ή προσπάθεια από μεριάς του παρατηρητή. Ίσως μία εύστοχη έκφραση θα ήταν ότι οι μάσκες θα πέφτουν πολύ γρήγορα ή θα γίνουν λεπτές σαν τσιγαρόχαρτο.
Αξίζει να επαναληφθεί ότι οι συγκεκριμένες πλανητικές ενέργειες αφορούν την απομάκρυνση παρωχημένων ή άρρωστων κομματιών της ατομικής ή συλλογικής ζωής. Αυτά εκδηλώνονται ως αποτελέσματα εξωτερικά, ωστόσο ξεκινούν ως αντιλήψεις από το πεδίο της σκέψης. Κάποιοι τρόποι σκέψης ίσως να ήταν ταιριαστοί και χρήσιμοι σε άλλες εποχές αλλά να μην εξυπηρετούν πλέον, άλλοι ίσως να ήταν λάθος από της σύλληψής τους απλώς οι άνθρωποι να μην είχαν τις απαραίτητες γνώσεις και ικανότητες σε μεγάλη κλίμακα για να το καταλάβουν.
Η ανθρωπότητα του σήμερα σκέφτεται κι αποφασίζει συνειδητά σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από ποτέ άλλοτε. Αυτό σημαίνει ότι είναι σε θέση τουλάχιστον να αναγνωρίσει την χρήση των συγκεκριμένων ενεργειών (και οποιονδήποτε άλλων) από αυτούς που σκέφτονται και δρουν συνειδητά και να συνδέσει κίνητρα και σκοπούς με το αποτέλεσμά τους. Έτσι οποιαδήποτε ψευδής παρουσίαση γίνεται διάφανη ευκολότερα και γρηγορότερα και η επιλογή του τι αξίζει να στηριχτεί με χρόνο, χρήμα κι ενέργεια γίνεται επίσης ευκολότερη. Το πέπλο που στο παρελθόν έχει καλύψει κι έχει επιτρέψει την ύπαρξη και την ευημερία δράσεων με πολύ πολύ αμφίβολα κίνητρα, λεπταίνει αισθητά.
Είναι καλό να θυμάται κανείς ότι οι ενέργειες που αλληλεπιδρούν με τον πλανήτη, την ανθρωπότητά του και το κάθε άτομό της, είναι πράκτορες μιας εξελικτικής διαδικασίας που σκοπό δεν έχει να αφανίσει το άτομο, αλλά να το εκλεπτύνει ώστε να μπορεί να είναι αρχιτέκτονας και συμμέτοχος μιας καλύτερα ισορροπημένης ύπαρξης. Μαρτυρία για αυτό αποτελεί η πορεία της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες, η οποία αν ιδωθεί με κάποια αντικειμενικότητα κι όχι μέσα από το πρίσμα του εφήμερου πάθους, της πρόσκαιρης επιθυμίας και των περαστικών ιδεολογιών, είναι μια πορεία προς καλύτερη υγεία, καθαρότερη σκέψη, καλύτερες σχέσεις, παρά τις ανά τους αιώνες κρίσεις. Για τις γυναίκες, τα παιδιά και όλες τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες που μέχρι σχετικά πρόσφατα αντιμετωπίζονταν κανονικά ως αντικείμενα, περιουσία ή παρίες (σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από ότι σήμερα), αυτό είναι σαφές.
«Ό, τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα/ ό, τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα»* είπε ένας σοφός. Κι αυτό είναι το μήνυμα στην καρδιά των όσων συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Αξίζει λοιπόν μια μικρή αναφορά στην αυξανόμενη φορά και έκταση του κινήματος των ανθρώπων που μόνοι, και κυρίως μαζί, αναζητούν μια πιο υγιή, δημιουργική και ισορροπημένη ζωή σε κάθε πεδίο.
Εκφράζεται
– με την αυξανόμενη εμφάνιση επιστημόνων που αφιερώνονται στην εξεύρεση λύσεων για την αποκατάσταση της οικολογικής ισορροπίας και ουσιαστικής υγείας,
– στις καινούριες προσεγγίσεις στην εκπαίδευση κυρίως στις σκανδιναβικές χώρες και την Ιαπωνία,
– στην αμοιβαία ανοχή και ανά περιπτώσεις συνεργασία ανάμεσα στην δυτική και ανατολική ιατρική δημιουργώντας το έδαφος για να τεθούν οι βάσεις της ολιστικής θεραπείας, όπου ολιστική σημαίνει αντιμετώπιση αιτίου και αποτελέσματος εξίσου
– στην θρησκευτική ανοχή που αυξάνεται αντιστρόφως ανάλογα με τον αμιγώς εθνικό χαρακτήρα μίας κοινότητας
– στην είσοδο στην κοινή της έννοιας της «εταιρικής ευθύνης» και την προσπάθεια επιχειρήσεων να δημιουργήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζομένους
– στην αδρή κριτική για την χρήση και καταμερισμό του χρήματος και των υλικών πόρων του πλανήτη
– στην έμφαση στην έννοια της «ποιότητας ζωής» έναντι της «επιβίωσης» (παρά τις στρεβλώσεις)
– στην προοδευτική δημιουργία μίας παγκόσμιας κοινότητας πολιτών του κόσμου, οι οποίοι μοιράζονται κοινές αξίες και ευρύτατο όραμα, χωρίς εθνικιστικά ή ρατσιστικά κατάλοιπα κι όμως επιτρέποντας την διατήρηση της εθνικής ιδιοσυγκρασίας και ιδιαιτερότητας
– στην έμφαση στις έννοιες της «ομαδικότητας» και της «συνεργασίας», του συναγωνισμού έναντι του ανταγωνισμού
– στο αίτημα για ουσιαστική συντροφικότητα και επικοινωνία στις προσωπικές σχέσεις και την ανάληψη βημάτων για την πραγματοποίησή τους
– στην συνειδητοποίηση της ευθύνης του γονεϊκού ρόλου, στη συνειδητή του ανάληψη και την επιστημονική (έστω επιστημονικότερη) προσέγγισή του με έμφαση στην ευημερία του παιδιού
– στο αίτημα για εγκατάλειψη των ρόλων και των στερεοτύπων στις ερωτικές σχέσεις και την έμφαση στην αγαπητική σχέση ανθρώπου με άνθρωπο, το οποίο προωθεί το κίνημα ΛΟΑΤΚΙ
– στην ευαισθητοποίηση και αφύπνιση των υπέρτατων ανθρώπινων αρετών της συμπόνιας, της στοργής, της γενναιοδωρίας, του θάρρους, της ευρηματικότητας που καλούν στην επιφάνεια οι κρίσεις που απορρέουν από περιβαλλοντικές καταστροφές, ένοπλες συρράξεις και φονικές τραγωδίες, όπως το προσφυγικό, η ανάγκη για στήριξη σε θύματα φυσικών καταστροφών, πολέμων και μαζικών δολοφονιών
– το κραυγαλέο αίτημα για καταλληλότερη νομοθεσία, σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο, ώστε να περισταλεί ο αυθάδης «ατομισμός» ατόμων, οργανισμών, εθνών
Το μεταίχμιο στο οποίο η ανθρωπότητα στέκει και συνίσταται από τον εικοστό και εικοστό πρώτο αιώνα, είναι το κλείσιμο μια δισχιλιετούς πορείας και ταυτόχρονα προοίμιο των επόμενων δύο χιλιάδων χρόνων. Έχει ακριβώς τα χαρακτηριστικά του μεταιχμίου, την ένταση, την διασταύρωση πολλών διαφορετικών ρευμάτων δύναμης, ιδεολογιών, τάσεων, δυνατοτήτων και πιθανοτήτων. Πολλά δεινά φαίνονται αδιαπέραστα γιατί έχουν το βάρος των αιώνων πάνω τους, πολλές ελπίδες φαίνονται αχνές κι αμφίβολες γιατί είναι στην ανατολή τους. Είναι εποχή παλλόμενη και ουσιαστικά θαυμαστή για όσους επιλέγουν να εναρμονιστούν με τον κραδασμό της. Δεν θα είναι παροδικός. Ο μεγάλος εργάτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ πολύ εύστοχα είπε τον προηγούμενο αιώνα «πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί σαν αδέρφια ή να χαθούμε μαζί σαν ανόητοι». Μικρή υποσημείωση ότι «ανόητος» είναι κυριολεκτικά αυτός που δεν χρησιμοποιεί το νου του.
* Ήλιος ο Πρώτος, Οδυσσέας Ελύτης