Στις 22 Μαρτίου 2020, ο Κρόνος θα περάσει στον Υδροχόο όπου θα παραμείνει για κάποιους μήνες, ως τις 2 Ιουλίου. Στην συνέχεια, ανάδρομος, θα επιστρέψει στον Αιγόκερο για να εισέρθει οριστικά στον Υδροχόο στις 17 Δεκεμβρίου 2020, όπου και θα παραμείνει για τα επόμενα περίπου δύο χρόνια. Τον ακολουθεί κατά πόδας ο Δίας που επίσης περνά στον Υδροχόο στις 19 Δεκεμβρίου και η σύνοδος των δύο πλανητών στις 21 Δεκεμβρίου 2020. Αυτή η τελευταία είναι αρκετά σημαντική. Οι δύο πλανήτες βρίσκονται σε σύνοδο κάθε περίπου 20 χρόνια, η τελευταία ήταν το 2000, στο ζώδιο του Ταύρου. Οι προηγούμενες στο ζώδιο του Υδροχόου έγιναν το 1405 και 1345, ωστόσο η επόμενη ακολουθεί σχετικά σύντομα, το 2080.
Το ζώδιο του Υδροχόου έχει ένα βασικό θέμα κι αυτό είναι η ομάδα. Όσον αφορά το άτομο, αγγίζει πάνω στον ρόλο του ατόμου μέσα στην ομάδα και για την ομάδα. Από αυτό τον βασικό χρωματισμό προκύπτει η συσχέτιση του ζωδίου με τους φίλους, τις παρέες, τις δραστηριότητες που κάνει ο καθένας μαζί με ανθρώπους που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα ή στόχους. Είναι επίσης η βασική ενέργεια που χρωματίζει την μεγάλη “εποχή” ή δυσχιλιετή περίοδο που ξεκινά, την εποχή του Υδροχόου. Ο τόνος της δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητός γιατί διανύουμε μια περίοδο μετάβασης (τον προηγούμενο και αυτόν τον αιώνα), ούτε ο ρυθμός και τα ζητούμενα της εύκολο να γίνουν αποδεκτά, παρ’ ότι η έννοια της ομάδας και της συλλογικότητας δεν μας είναι άγνωστες.
Ο καθένας μας μαθαίνει να «κοινωνικοποιείται» και να λειτουργεί στο πλαίσιο ομάδων από γεννήσεως του, καθώς η φυσική γέννηση μας εντάσσει αυτόματα σε κάμποσες ομάδες, την ανθρώπινη ομάδα, την ομάδα του φύλου, την εθνική ομάδα, την οικογένεια, το συγγενικό πλαίσιο. Ακολουθεί η αναγνώριση άλλων ομαδοποιήσεων, όπως της σχολικής τάξης, της παρέας, του επαγγελματικού κύκλου, των ανθρώπων με τους οποίους έχουμε τα ίδια χόμπι ή ιδεολογίες, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, ο επαγγελματικός κλάδος και πάει λέγοντας. Η διαφοροποίηση της υδροχοϊκής συλλογικότητας από την ιχθυακή συλλογικότητα (την οποία γνωρίζουμε και ασκούμε), είναι ο οργανικός της χαρακτήρας και η συνειδητή της αναγνώριση.
Ο τρόπος που γνωρίζουμε να βιώνουμε, να δημιουργούμε και γενικώς να «κάνουμε πράγματα μαζί» στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αφορά συγκεντρώσεις ξεχωριστών ατόμων που τους ενώνει η προσωπική τους επιθυμία να κάνουν το ίδιο πράγμα ή ασυνείδητες συγκεντρώσεις όχλων που τους παρασύρει η μαζική επιθυμία να αντιδράσουν στο ίδιο πράγμα. Εξαιρέσεις υπάρχουν, είναι όμως λίγες. Το στοιχείο της ομαδικότητας δε, για τους περισσότερους από εμάς, παραμένει τελείως ασυνείδητο όσον αφορά την συλλογικότητα της ύπαρξης μέσα στο οικοσύστημα και την ανθρώπινη φυλή. Ή χαρακτηρίζεται ρομαντική ουτοπία και φαντασίωση όταν είναι απλά ένα αναντίρρητο γεγονός. Μας είναι ευκολότερο να συλλάβουμε την κοινότητα και την εγγύτητα με ένα άτομο που του αρέσει το ίδιο φαγητό με εμάς, από την αδιαμφισβήτητη κοινότητα με τα άτομα του ανθρώπινου είδους, για να μην το τραβήξω και πω με ό, τι αναπνέει.
Η υδροχοϊκή συλλογικότητα είναι αρκετά διαφορετική γιατί ανάγεται στην ουσιαστική ανάγκη της μίας ομάδας, δηλαδή της πλανητικής ομάδας, η οποία εξυπηρετείται συνειδητά και οικειοθελώς από το άτομο ή από τις υπο-ομάδες και ανθυπο-ομάδες της. Αυτό σημαίνει πως προεξάρχων παράγοντας του «μαζί» δεν είναι η ατομική επιθυμία αλλά η συλλογική αναγκαιότητα και η συνειδητή, οικειοθελής, νοήμονα απόφαση της κάθε μονάδας να προσφέρει την χρησιμότητά της. Δηλαδή αυτό που έχει και είναι χρήσιμο για την ευημερία της ομάδας, παραμερίζοντας την προσωπική επιθυμία. Αυτό γίνεται εφικτό αφού κατανοηθεί απολύτως ότι μόνο η υγεία και ευημερία του μεγαλύτερου οργανισμού εγγυάται την υγεία και την ευημερία των μικρότερων συνόλων που περιλαμβάνει. Η ανθρωπότητα δεν γίνεται να ευημερεί σε έναν άρρωστο πλανήτη, οι χώρες δεν γίνεται να ευημερούν σε μία άρρωστη ανθρωπότητα, οι οικογένειες, οι παρέες, οι επαγγελματικοί κλάδοι δεν γίνεται να ευημερούν σε μία άρρωστη χώρα και ένα άτομο δεν γίνεται να ευημερεί μέσα σε άρρωστες σχέσεις, οικογένειες και κοινωνικές συνθήκες. Αυτά είναι τα απλά μαθηματικά της υδροχοϊκής εποχής.
Καθώς ο τωρινός πολιτισμός μας είναι βαριά επιθυμιοκεντρικός και ιδιαίτερα προσηλωμένος στην εγωκεντρική και υλική επιθυμία συγκεκριμένα, είναι δύσκολο να συλληφθεί αρχικά ο υδροχοϊκός παλμός ως κάτι άλλο από ματαίωση, περιορισμός και βίαιη ομογενοποίηση. Ωστόσο στο βάθος βρίσκεται η έννοια της αρμονίας, με την διαδικασία της εναρμόνισης, η οποία αφορά τον συντονισμό διαφορετικών ήχων ή χρωμάτων ή ποιοτήτων σε μία καθολική σύνθεση. Όχι την μονοτονία ή την επιπεδότητα. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται μια λεπτή αλλά εξαιρετικά σημαντική διάκριση.
Ουσιαστικά η εποχή του Υδροχόου εισάγει ενέργειες οι οποίες στοχεύουν να οδηγήσουν στην σύλληψη ενός καθολικού οράματος, ενός μεγάλου σχεδίου μέσα από την ανάγκη για την αποκατάσταση της ισορροπίας σε πλανητικό επίπεδο. Αυτό αφορά και την ανθρωπότητα αλλά όχι μόνο την ανθρωπότητα, αφορά ολόκληρο το οικοσύστημα. Δεν έχει χώρο για αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, ούτε αφορά την έννοια του κέρδους. Έχει χώρο για πολλαπλότητα έκφρασης, υγεία, χαρά και δημιουργικότητα, αφορά όμως αυτό που είναι υπέρ της ζωής και όχι υπέρ του κέρδους. Καθώς η διάκριση αυτή είναι δύσκολο να γίνει στην παρούσα εποχή, είναι δυνατό και πιθανότατο ακόμη κι αν το υδροχοϊκό πνεύμα γίνει αντιληπτό, για κάποιο διάστημα η έκφρασή του να παραμείνει προσδεμένη στην υπάρχουσα νοοτροπία οδηγώντας σε αρκετά αποτυχημένα πειράματα κι επαναλήψεις ανά τα χρόνια. Τα πίσω μπρος αυτού του σταδίου τα ζούμε εδώ κι έναν αιώνα περίπου ώστε να μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε.
Ο Κρόνος ως μέγας πρακτικός και ένας πλανήτης που τον απασχολεί η μορφή που παίρνουν όσα γεννάει ο νους του ανθρώπου, αποτελεί μια άσκηση στην πράξη επί του θέματος της υδροχοϊκής συλλογικότητας. Επειδή δε, αφορά βαριά τους περιορισμούς και τις διευρύνσεις του νου, δλδ. της νοοτροπίας, της ιδεολογίας κοκ, και τον αντίκτυπο τους σε δομές σκέψης και πάσης φύσεως κοινωνικές δομές, είναι αναμενόμενο να οριοθετήσει την ατομική νοοτροπία και το ατομικό σχέδιο για την ομάδα, όπως και πάσης φύσεως ατομική «ελευθερία» που έχει σαφώς και αποκλειστικά εγωκεντρικό χαρακτήρα.
Ο καθένας μας έχει ένα όραμα ή έστω μια άποψη για το τι είναι το καλύτερο για όλους. Αυτό συνήθως εξασφαλίζει την προσωπική του ευημερία και άνεση πρώτα και βέβαια επηρεάζεται, ενημερώνεται και στηρίζεται στην προσωπική του θεώρηση για τον κόσμο. Επειδή πίσω από αυτό το όραμα μπορεί να βρίσκονται οι καλύτερες προθέσεις και τεράστια βεβαιότητα, ο καθένας μας αισθάνεται δικαιολογημένος και ενάρετος όταν προσπαθεί να το προωθήσει (επιβάλλει) στους «άλλους» που βρίσκονται στην σφαίρα επιρροής του. Οι γονείς στα παιδιά, τα παιδιά στους γονείς, τα αφεντικά στους εργαζόμενους, οι μεγαλύτερες χώρες στις μικρότερες χώρες, οι έχοντες (χρήμα, γνώση, επιρροή, εμφάνιση, μέσα, δύναμη) στους μη έχοντες κοκ. Αυτά τα σχέδια, είτε προκύπτουν από καλές προθέσεις, είτε από καλπάζουσα ανάγκη να διασφαλιστεί η προσωπική άνεση, δεν αφορούν καθόλου τον Κρόνο στον Υδροχόο. Τον αφορά πάρα πολύ, η δομή, πράξη, σκέψη, η οποία όντως απαντά σε μία ανάγκη της ομάδας όπως αυτή σαφώς εκφράζεται και εκδηλώνεται.
Η συνθήκη που διαμορφώνεται εξ’ αιτίας του κορωνοϊού, βρίσκει την απαρχή της στις τελευταίες μοίρες της διέλευσης του Κρόνου στον Αιγόκερο και την σύνοδό του με τον Πλούτωνα. Το αίτημα αυτών των δύο ενεργειών, με απλά λόγια, ήταν να εγκαταλείψει το άτομο και η ανθρωπότητα τις μορφές που δεν εξυπηρετούσαν πλέον το επίπεδο της σύγχρονης κατανόησης και τη σύγχρονη ανάγκη. Να σπάσουμε τα όρια μας, τα δεδομένα μας πρέπει και το κόλλημα μας με συγκεκριμένα κοινωνικά σχήματα ώστε να προχωρήσουμε προς καθολική υγεία, ζωντάνια, χαρά, δημιουργικότητα. Αυτό ας κρίνει ο καθένας κατά πόσο έγινε τα προηγούμενα δύο χρόνια στην συλλογική ή στην ατομική του ζωή.
Ο κορωνοϊός είναι η καταστάλαξη μιας μακρόχρονης (μακραίωνης) πρακτικής, συναισθηματικής και νοητικής συνήθειας, στο συλλογικό φυσικό «σώμα». Το σώμα αυτό ήταν ήδη αποδυναμωμένο από τις ανθυγιεινές του συνήθειες και απρόθυμο να κάνει κάποια κίνηση για να τις μεταβάλλει. Η άσκηση του Κρόνου στον Υδροχόο είναι να αποσαφηνιστεί το συλλογικό πρόβλημα και η συλλογική ανάγκη και να εκδηλωθεί η πρόθεση του ατόμου να κάνει ό, τι καλύτερο μπορεί σε απάντηση, ασχέτως του τι θέλει και τι πιστεύει. Ο περιορισμός και ο διαχωρισμός που αυτή τη στιγμή αναπαρίσταται εξωτερικά είναι και ένα δρώμενο που εκφράζει την εσωτερική στάση, η οποία υπήρχε στο «μαζί», όλοι μαζί, ξεχωριστά όμως. Παράλληλα είναι μια πρώτη γεύση του τι πραγματικά σημαίνει ανταποκρίνομαι στην συλλογική ανάγκη, δηλαδή κάνω και προσφέρω αυτό που χρειάζεται, όχι αυτό που θέλω.
Το επεισόδιο που βιώνουμε μπορεί να είναι μια αποκορύφωση εάν υπάρξει ικανή και ειλικρινής προσαρμογή στο συλλογικό πνεύμα, οπότε και θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους της ατομιστικής (αυθάδους) ελευθερίας. Μπορεί να είναι ωστόσο μόνο ένα επεισόδιο μιας μακράς σειράς γεγονότων εάν δεν καταφέρει να επιφέρει επαρκή αλλαγή στην συνείδηση των ατόμων και των εθνών προς το ουσιαστικά συλλογικότερο και τον σταδιακό (αλλά δραστικό) αναπροσανατολισμό από την έννοια του κέρδους και της επιβολής του περιορισμένου οράματος, στην έννοια της ζωής και της συνεργασίας με ένα ευρύ όραμα για όλους.
Ιστορικά μια εκ των δύο τελευταίων συνόδων Κρόνου-Δία στον Υδροχόο, αυτή του 1345 ήρθε ακριβώς πριν την περίοδο κατά την οποία θεωρείται ότι αποκορυφώθηκε η επιδημία της Μαύρης Πανούκλας. Η τελευταία ως το 1351 εκτιμάται ότι στοίχισε τη ζωή περίπου στο 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού. Μια αναζωπύρωση της ίδιας ασθένειας παρατηρήθηκε και τα χρόνια που ακολούθησαν την τελευταία σύνοδο Κρόνου-Πλούτωνα στον Αιγόκερο, όταν και ο Ουρανός, όπως σήμερα, ήταν στον Ταύρο, το 1518. Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε η ίδια ανθρωπότητα όπως αυτή του 14ου ή του 16ου αιώνα και δεν χρειάζεται να κατευθύνουμε αυτές τις ενέργειες με τον ίδιο καταστροφικό τρόπο.
Το κλίμα (και συνεπώς οι κρίσεις και οι ευκαιρίες) που δημιουργούν οι ενέργειες που εισέρχονται επί του παρόντος, είναι ένα κλίμα γενικής αποψευδαιθητοποίησης (η βασική λειτουργία του Ποσειδώνα στους Ιχθύς), κατάδειξης της ανεπάρκειας των υπαρχουσών μορφών (οργάνωσης και σχέσης) μέσα από τις συνεχείς καταρρεύσεις τους (Πλούτωνας στον Αιγόκερο), οριοθέτησης της ατομιστικής ελευθερίας και προσωπικού οράματος για τους πολλούς (Κρόνος στον Υδροχόο) ώστε να είναι δυνατή η ανάδυση ενός μεγάλου σχεδίου για την διεύθυνση των ατομικών και συλλογικών πόρων (Ουρανός στον Ταύρο) υπέρ της ζωής και με μεγαλύτερη συμπόνια και γνώση. Η επιστροφή σε κάποιο προηγούμενο σημείο ισορροπίας δεν είναι μέσα στον πρόγραμμα για τον απλούστατο λόγο ότι αν ήμασταν από τους τυχερούς που είχαμε τέτοιο σημείο, τα 2/3 του πληθυσμού του πλανήτη δεν ήταν, ούτε και τα διάφορα ζωικά και φυτικά είδη.
Η συνδυασμένη ώση υδροχοϊκών ενεργειών με την συνεργασία του Δία και του Κρόνου στο τέλος του έτους και για ολόκληρο το 2021, δημιουργεί την ευκαιρία για ραγδαία πρόοδο στην δημιουργία των σχημάτων στην σκέψη και στην πράξη που θα εξυπηρετήσουν καλύτερα την παγκόσμια ανάγκη. Η μόνη προϋπόθεση είναι το φρόνημα να είναι όντως υψηλό, όσο υψηλότερο γίνεται και η συμπόνια, η κατανόηση, η οργανώτικότητα, η ευρηματικότητα, η υπομονή, το ουσιαστικό συλλογικό πνεύμα που καταδεικνύονται τώρα να προσαρτηθούν στον μόνιμο εξοπλισμό μας, συν πολύ πολύ μεγαλύτερη ευγένεια και αφοσίωση στο περιβάλλον μας.
Από την προηγούμενη σύνοδο Κρόνου-Δία στον Υδροχόο, το 1405, κρατάω την συγγραφή βιβλίου για την αξία της κοινωνικής συμμετοχής των γυναικών, με επιχειρήματα υπέρ της μόρφωσής τους, από την Κριστίν ντε Πιζάν, όπως και την αποστολή του κινέζου αρχηγού του στόλου Τσένγκ, ο οποίος βάζει πλώρη για να εξερευνήσει τον κόσμο για πρώτη φορά. Και τα δύο πολύ πρώιμα βήματα στην πορεία για ένα πιο «ολόκληρο» κόσμο.
Όσον αφορά τη προηγούμενη διέλευση του Κρόνου στον Υδροχόο, αναφέρω επιλεκτικά την επίσημη πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος και τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου, όπως και την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και την θεμελίωση της ΕΕ με τις συνέπειες που αυτά είχαν για τον παγκόσμιο χάρτη. Στην Ελλάδα, τα χρόνια 1991-92 βλέπουν τις πρώτες καταλήψεις στα σχολεία, το άνοιγμα του μακεδονικού ζητήματος και ένα μεγάλο προσφυγικό ρεύμα. Πηγαίνοντας λίγο πιο πίσω υπό την ίδια αστρολογική διέλευση, το 1961-63 συναντάμε την Κρίση των πυραύλων της Κούβας και την ειρηνική επίλυσή της, την κατοπινή δολοφονία του προέδρου που συμμετείχε στην εξομάλυνση της κατάστασης, του Τζ. Κένεντι, ενώ εκφωνείται ο περίφημος λόγος του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, “Έχω ένα όνειρο”. Και, ο ΟΗΕ θεσπίζει θέση επιτρόπου για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αμφότερες είναι περίοδοι σοβαρών ανακατατάξεων τόσο ιδεολογικών, όσο και πολιτικών και κοινωνικών, δεν νομίζω όμως να αμφιβάλλει κανείς ότι λειτούργησαν υπέρ της ολοκλήρωσης της «μίας ανθρωπότητας». Για την ΕΕ συγκεκριμένα, η περίοδος του Κρόνου στον Υδροχόο, σηματοδοτεί τις οδύνες και τις δυσκολίες του περάσματος από την εφηβική περίοδο, την γεμάτη επιθυμίες, καλές προθέσεις, αψυχολόγητες αποφάσεις και στόχους που δεν έχουν ίσως σχέση με την πραγματικότητα, σε μία ενηλικίωση που απαιτεί την μετάλλαξή της σε μια ολοκληρωμένη και συντονισμένη «ενήλική» ένωση χωρίς εσωτερικές ανισομέρειες και ανυπέρβλητες αμφιθυμίες, αρκούντως υγιούς ώστε να μπορεί να επιτελέσει τον ρόλο της στο ευρύτερο, διεθνές της περιβάλλον.
Το αίτημα για «αλλαγή» σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν και παραμένει ισχυρό. Οι ενέργειες των χρόνων που έρχονται προσφέρουν την δυναμική για να υλοποιηθεί αυτή η αλλαγή. Για να μπορέσουμε να ανταπεξέρθουμε με τον καλύτερο τρόπο καλό είναι να θυμόμαστε ότι “αλλαγή” σημαίνει και πολλά τέλη και πολλές προσαρμογές σε καινούριους τρόπους. Κάποια από όσα έρχονται μπορεί να είναι της απολύτου αρεσκείας μας, άλλα να είναι εξαιρετικά βαριά για το εγώ μας και την μορφή της ζωής μας όπως την έχουμε οργανώσει. Η ευκαιρία και η ενέργεια για να χαρούμε ως το μεδούλι τα καινούρια και ωραία και για να υπερβούμε τα δύσκολα και τα δυσάρεστα είναι παρούσες. Το μόνο που δεν υποστηρίζεται είναι η επιστροφή προς τα πίσω. Μπορεί να μην θέλαμε να ζήσουμε σε ενδιαφέρουσες εποχές και να θέλαμε να περνάμε όμορφα, ήσυχα, καλοκαιρινά απογεύματα. Όμως είμαστε εδώ και έχουμε την ευκαιρία συλλογικά να γράψουμε ιστορία και μάλιστα νέου τύπου, βασισμένη στην επιβολή πάνω στα αρνητικά του πολιτισμού μας κι όχι στην επιβολή του ενός πάνω στον άλλο. Είθε το πνεύμα μας να παραμείνει οξύ και η καρδιά μας, επιτέλους, να ανοίξει μήπως αυτόν τον αιώνα ανθίσει ο κόσμος μας.