Καθώς ο Κρόνος πραγματοποιεί το πρώτο του πέρασμα κι αναδρομή στον Υδροχόο, επιστρέφει για πρώτη φορά στο ζώδιο που βρισκόταν κατά την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας η ιδρυτική συνθήκη, η συνθήκη του Μάαστριχτ τέθηκε σε ισχύ την 1 Νοεμβρίου του 1993. Για ένα άτομο, η επιστροφή του Κρόνου στη θέση όπου βρισκόταν κατά την γέννηση συμβολίζει την «ενηλικίωση», την ολοκλήρωση του σωματικά, συναισθηματικά και νοητικά έτσι ώστε να μπορεί να αρχίσει να συμμετέχει ως ολοκληρωμένο άτομο στην συλλογική ζωή. Μια παρόμοια διαδικασία διέπει και την σταδιακή ολοκλήρωση οργανισμών, ωστόσο σε αυτή την κλίμακα, ο πρώτος κύκλος αφορά μια μερική ωρίμανση, συγκεκριμένα της δομής και οργάνωσης, της μορφής δλδ. και της ικανότητας της (ή μη) να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις εσωτερικές και εξωτερικές διεργασίες.
Δύο από τα θέματα που σχετίζονται με την διέλευση του Κρόνου αποτελούν τα σημαντικότερα: η αναγνώριση της ανεπάρκειας της παρούσας μορφής της ΕΕ και η ανάγκη αποκατάστασης της από τη μία κι από την άλλη η συνειδητοποίηση ότι είναι αναγκαία μια οργάνωση που θα επαρκεί για τον ρόλο που έχει να διαδραματίσει στο “περιβάλλον” της, δλδ. στην διεθνή πολιτική, κοινωνική και οικονομική σκηνή.
Καθώς ο Κρόνος αποτελεί πλανήτη του οποίου η ενέργεια συνδέεται στενά με την διαμόρφωση των ορίων της νοοτροπίας και τον τρόπο που αυτή στην συνέχεια διαμορφώνει συνθήκες και γεγονότα, η επιστροφή του στο ζώδιο της γέννησης της ΕΕ αναμένεται να καταδείξει τόσο τις δυνάμεις, όσο και τις αδυναμίες στον τρόπο που η κυρίαρχη ιδεολογία της Ένωσης εκφράζεται στην οργάνωση και την δράση της. Τα φαινόμενα που είναι αναμενόμενα ίσως αφορούν την αδυναμία της παρούσας οργάνωσης να αντέξει την σύγκρουση διαφορετικών εθνικών οραμάτων για το πως θα ήταν καλύτερο να λειτουργεί η ΕΕ, όπως και την αδυναμία της να αντικατοπτρίσει το όραμα της επαρκώς στο διεθνές επίπεδο.
Η γενέθλια θέση του Κρόνου της ένωσης στον Υδροχόο υπογραμμίζει με βεβαιότητα ότι η ιδεολογική της κατεύθυνση από ιδρύσεως υπήρξε σαφώς προσανατολισμένη στην κοινή ωφέλεια και το κοινό καλό, πράγμα που ίσως ανώριμα, με ανεπάρκεια και πολλά λάθη έχει αποδείξει έμπρακτα κατά τις προήγουμενες δεκαετίες.
Αυτό είναι ξεκάθαρο για το σύνολο των λαών που συναπαρτίζουν την Ένωση, εάν υπάρχει κάπως καθαρό βλέμμα για να μπει στην άκρη το κατά τόπους και καιρούς εθνικό συμφέρον, το ατομικό αίσθημα, η αληθινή απροθυμία των εθνών της να κινηθούν συλλογικά αλλάζοντας τους τρόπους τους αντί να συγκρούονται διαρκώς μεταξύ τους και βέβαια εάν συνυπολογιστούν οι «διαδικασίες ωρίμανσης» που για έναν οργανισμό αυτού του μεγέθους καλύπτουν πολύ περισσότερο από τρεις δεκαετίες.
Τα πρόσφατα επεισόδια δεν είναι τα τελευταία της επόμενης τριετίας, ούτε εγγυώνται ή προοιωνίζουν το τέλος της ένωσης, αν και σαφώς είναι κρίσιμα.
Η επίδραση του Πλούτωνα ο οποίος ασχολείται με την αποσύνθεση ανεπαρκών μορφών πάσης φύσεως, φτάνει σε μια κορύφωση, καθώς η διέλευση του πλανήτη στον Αιγόκερο, από το ξεκίνημά της στο τέλος της προηγούμενης δεκαετίας, άγγιξε σχεδόν κάθε όψη της Ένωσης. Το ερώτημα που τώρα φέρνει στο προσκήνιο είναι κατά πόσο η ομάδα των ηγετών των εθνών που απαρτίζουν την ΕΕ είναι έτοιμοι να καταφάσκουν εμφατικά και με αποφασιστικότητα σε μια οργάνωση που θα επιβεβαιώνει ότι αποτελούν Ένωση και να κάνουν οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να συντηρήσουν και να υπηρετήσουν αυτή την δέσμευση, συμπεριλαμβανομένου του παραμερισμού των παιχνιδιών δύναμης και της λογική του “κέρδους” ή της “ισχύος”. Όταν αναφέρομαι σε λογική κέρδους, εννοώ ότι αυτή η Ένωση σχηματίστηκε για να υπηρετήσει την ευημερία των λαών που την απαρτίζουν, όχι ενός ή μερικών εξ’ αυτών, κάποιων από τα άτομά της, ούτε του εαυτού της ως μοχλού άσκησης πίεσης.
Η διαφορά ανάμεσα στις δύο θέσεις είναι μεγάλη αν και πολλές φορές τα μέτρα που απαιτεί αυτού του είδους η δέσμευση, για τα άτομα στα οποία εφαρμόζονται, μπορεί να μοιάζουν απελπιστικά ίδια. Για παράδειγμα η Ελλάδα στο προσφυγικό έχει αναλάβει μία δέσμευση στο πλαίσιο της ΕΕ. Ωστόσο σε ένα πλαίσιο πραγματικής ενωτικής πολιτικής και ορθών σχέσεων θα έπρεπε να γίνεται ό, τι περνάει από το χέρι των άλλων κρατών-μελών για να διευκολύνουν τον ρόλο της Ελλάδας. Παρά την κριτική για τον τρόπο που η Ελλάδα χειρίζεται το ζήτημα (και υπάρχει μεγάλο περιθώριο για κριτική) αξίζει να θυμάται κανείς ότι α) η χώρα περιορίζεται από προϋπάρχοντα και γνωστά προβλήματα (δεν εξετάζω αυτά εδώ) β) η χώρα αποδέχτηκε τον ρόλο αυτό παρά τους περιορισμούς της.
Προχωρώντας, άφθονη διαχέεται και η ενέργεια του Ποσειδώνα στους Ιχθύς στην ΕΕ το 2019 και 2020 επιτελώντας την βασική του λειτουργία της αποψευδαισθητοποίησης, δηλαδή της διάψευσης των αυταπατών. Αυτή, για τα δύο αυτά χρόνια, εστιάζεται στο ζήτημα της οργανωτικής πρωτοπορίας και πρακτικού οράματος που η ΕΕ φιλοδόξησε να εισάγει. Η στόχευση σε αμφότερα φαίνεται να υπήρξε κυρίως το οικονομικό κομμάτι όμως μέσα στο προϋπάρχον σύστημα και όραμα για το τι αποτελεί υλική ευημερία και κυρίως ποιός είναι ο στόχος της και η διαδρομή από την οποία φτάνει κανείς εκεί. Αν και διακηρύχτηκαν σαφώς πολλά για την ευημερία των λαών, η ΕΕ απέτυχε να προσανατολίσει την όποια οικονομική και υλική επιτυχία ή δύναμη συσσώρευσε ορθά, δλδ. θέτοντάς την αφειδώς στην υπηρεσία των τμημάτων της που απαιτούν εξυγίανση, των ζητημάτων στα οποία το κάθε έθνος «έχει μείνει πίσω» και αποτελούν τροχοπέδη στην ισορροπία του, ώστε να διασφαλίσει την συνολική της ισορροπία και υγεία.
Οι πολλαπλές ταχύτητες της ΕΕ έγιναν παραπάνω από σαφείς και ξεκάθαρες αυτά τα χρόνια, όπως και η απροθυμία του κάθε έθνους να μετακινηθεί από έναν ρυθμό ή μια μέθοδο που έχει αποβεί επωφελής ή οικεία για αυτό έστω κι αν έτσι επιβάρυνε άλλα τμήματα της Ένωσης. Η ευθύνη για αυτή την κατάσταση ανήκει σε όλα τα έθνη που συναπαρτίζουν την ΕΕ, καθώς όλα είναι ενήμερα για το τι σημαίνει ένωση. Ανήκει τόσο σε όσα έχουν προβάδισμα και δεν φρόντισαν να ανακόψουν επαρκώς το ρυθμό τους και να διαθέσουν επαρκείς πόρους, όσο και σε όσα έχουν μείνει πίσω, αρνούμενα να επιταχύνουν ουσιαστικά και να αξιοποιήσουν ουσιαστικά τους πόρους που λαμβάνουν παρά δαπανώντας τους για να συντηρήσουν προβληματικές μεθόδους.
Μέσα στο 2020 καλό θα είναι να μην κλείσουν μάτια κι αυτιά στο αίτημα για νέους τρόπους οργάνωσης που θα επιτρέπουν τον συντονισμό όλων των μελών, όπως και σε ένα όραμα που θα συνενώσει το κατά τόπους εθνικό αίσθημα, ώστε να γίνει δυνατή η δρομολόγηση σαφών βήματων για να στραφεί το υλικό κομμάτι στην υπηρεσία του πνεύματος [εκπαίδευση, επιμόρφωση, ομαλή φυσική ανάπτυξη] γιατί η υγεία του τελευταίου είναι η μόνη τελική και αναντίρρητη εγγύηση της ευημερίας, αφού και εφόσον βέβαια καλύπτονται οι βασικές ανάγκες.
Ο ρόλος του Δία στον Αιγόκερο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς αφορά ουσιαστικά την συνοχή της Ένωσης. Η ενέργεια του, μπορεί να συνενώσει δραστικά και πολύ γρήγορα την πολιτική ηγεσία της ΕΕ και να επιτρέψει μια ταχύτατη αναθεώρηση όλων όσων χρειάζονται αναθεώρηση με κεντρικό άξονα πάντα το θέμα της χρήσης της ύλης. Αυτή πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να αμβλύνει τις ασυμμετρίες μεταξύ των εθνών και μεταξύ των πολιτών τους. Η ενέργεια του Δία αντ’ αυτού μπορεί να ενισχύσει δραματικά την απληστία και φιλοδοξία όλων των εμπλεκόμενων υπό την πίεση του φόβου. Αυτή την τροπή φαίνονται να παίρνουν τα πράγματα προς το παρόν. Το ερώτημα είναι εάν τελικά η πολιτική ηγεσία θα μπορέσει να αναλάβει την θέση της και να ασκήσει ηγεσία. Το ερώτημα είναι αν η πολιτική θα μπορέσει να ξετρυπώσει κάτω από την πίεση της οικονομίας και των επιχειρήσεων ώστε να μπορέσει να ζυγίσει ορθά τι είναι προς όφελος όλων, όχι προς όφελος της οικονομίας αλλά συμπεριλαμβανομένης και της οικονομίας.
Σταδιακά θα γίνεται πιο ενεργός και ο Ουρανός στο ευρωπαϊκό δρώμενο για την επίδραση του οποίου έχω μιλήσει σε άλλο άρθρο μου.
Ενδεχομένως όλα αυτά να ακούγονται ρομαντικά ή ουτοπικά, ωστόσο η ποιότητα των εισερχόμενων ενεργειών είναι σαφής, όπως σαφής είναι και ο ρόλος που οφείλει να διαδραματίσει η ΕΕ και οι μεταβάσεις τις οποίες διέρχεται. Εάν όλα τείνουν προς την διάσπαση, τον διαχωρισμό, τον εθνικισμό και τον υλισμό, ίσως η ΕΕ δεν βγάλει την τριετία. Δεν είναι ούτε το πιθανότερο σενάριο, ούτε το επιθυμητό. Επίσης δεν αφορά μόνο τις ηγεσίες, αλλά και τα άτομα που αποτελούν την Ένωση. Βιώνουμε μια συνθήκη η οποία περιγράφει με ιδιαίτερη σαφήνεια τι ακριβώς σημαίνει να διασπάται το πλέγμα των σχέσεων (έστω και μόνο εξωτερικά) που δημιουργούν την καθημερινότητά μας. Πριν παραδοθούμε στον εθνικισμό και τα τσιτάτα για μια πιθανή αποδυνάμωση ή συρρίκνωση της Ένωσης ή την απόσπαση κάποιου έθνους από αυτή, καλό είναι να έχουμε στον νου μας την αναλογία της “καραντίνας” και το πόσο δύσκολη είναι τελικά.
Τα νερά θα είναι ταραγμένα για την ΕΕ τα επόμενα αρκετά χρόνια (όχι πως ήταν λάδι τα προηγούμενα, αλλά λέμε τώρα) όπως και για τους λαούς που την αποτελούν. Αν και η αποστασιοποίηση φαίνεται σαν καλή ιδέα, δεν είναι. Όπως και στην προσωπική ζωή, κάτι που είναι ανυπέρβλητο για τη μονάδα, είναι διαχειρίσιμο για την ομάδα. Σε κάθε περίπτωση ο καθοριστικότερος παράγοντας για την συνέχιση του έργου της ΕΕ θα είναι η προθυμία των εθνικών ηγεσιών, όπως και της πλειοψηφίας του πληθυσμού των εθνών της να αποφασίσουν ότι είναι όντως «μαζί» και πάντα, όχι όταν και για όσο τα εθνικά ή ατομικά συμφέροντα εξυπηρετούνται και βέβαια να το δείξουν (συνεχιζόμενα και με διάρκεια) σε μια νέα μορφή οργάνωσης και σε ένα όραμα που υπερβαίνει τα εθνικά οράματα.
Αν και έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε τα ανθρωπιστικά και οικολογικά ιδεώδη σαν απομακρυσμένες θεωρίες ή προαιρετικές, περιορισμένης εμβέλειας λογικές τις οποίες εφαρμόζουμε μόνο όταν βολεύουν, για το μόνο πράγμα που μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι τα χρόνια που έρχονται θα πάμε οικειοθελώς και συνειδητά ή απρόθυμα και ασυνείδητα να γεφυρώσουμε αυτή την θεωρία με την πρακτική της ζωής μας. Καθώς ήδη βλέπετε οι εισερχόμενες ενέργειες αφορούν μεγάλες συλλογικότητες και επηρεάζουν την ζωή της ανθρωπότητας και των εθνών. Η δυναμική αυτών των ρευμάτων είναι τεράστια και η σοφή θέση για το άτομο, τον καθένα μας, είναι να συνειδητοποιήσει το μέγεθός του και να κάνει σοφές επιλογές ως προς τα πού επενδύει την μικρή και λίγη του ενέργεια. Η σοφή επιλογή είναι ό, τι στηρίζει το “μαζί” ή τουλάχιστον δεν το εμποδίζει. Σε αυτό το πλαίσιο η προσωπική άνεση έχει ελάχιστη σημασία. Σε επίπεδο εθνών και μεγάλων ομάδων μέσα στα έθνη σημαίνει πως δεν γίνεται να είναι όλοι ευχαριστημένοι, εφόσον όλοι καλούνται να λειτουργήσουν έξω από τον συνηθισμένο ρυθμό τους. Όλοι θα χρειαστεί να λειτουργήσουν υπό πίεση ώστε να μην διαρραγεί ο ιστός της ένωσης. Από την προθυμία μας να το κάνουμε, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, θα εξαρτηθεί κατά πόσο θα μπορέσουμε να προσφέρουμε στις εισερχόμενες ενέργειες ένα σχήμα επαρκούς έκτασης και συνοχής ώστε να διανεμηθούν ας πούμε, ασφαλώς. Η άλλη επιλογή έχει σαφώς μεγαλύτερο κόστος έστω κι αν πρόσκαιρα φαίνεται σαν “καλή ιδέα”.