6
Ιουλίου, 2015
Από την Ευαγγελία Τσαβδάρη
Ένας προβληματισμός που συχνά βασανίζει τον άνθρωπο που ψάχνει μία λύση στα συναισθηματικά του αδιέξοδα και ακούει την παραίνεση «να χρησιμοποιήσει την λογική του», είναι «μα και να σταματήσω να νιώθω;».
Ένα πράγμα (ίσως και το μόνο) στο οποίο συμφωνούν όλοι όσοι ασχολούνται με την Αστρολογία, είναι ότι ο άνθρωπος είναι πάντα το σύνολο, η σύνθεση των αστρολογικών δεικτών και των σχέσεων μεταξύ τους, όπως διαμορφώνονται στον προσωπικό αστρολογικό του χάρτη. Τίποτα δεν λειτουργεί μόνο του, τίποτα δεν παύει να λειτουργεί, μοναδικοί τόνοι και συγχορδίες συντίθενται διαρκώς και ακατάπαυστα στην ζώσα συμφωνία που είναι ο καθένας μας.
Αν έχετε δει ποτέ την παρτιτούρα ενός μαέστρου, θα δείτε τις μελωδίες όλων των οργάνων, την κάθε μία ένα έργο τέχνης από μόνη της, το αποτέλεσμα που ακούτε όμως, είναι η σύνθεση όλων αυτών των μελωδιών. Όπως σε μία συμφωνία, έτσι και στον άνθρωπο όλα τα όργανα ηχούν ταυτόχρονα, ωστόσο κάποια μπορεί να δημιουργούν το χαλί πάνω στο οποίο πατά το βασικό μοτίβο της σύνθεσης και άλλα να είναι τα ποικίλματα που το καθιστούν πλουσιότερο και του προσδίδουν μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Και οι ρόλοι αυτοί μπορεί διαρκώς να εναλλάσονται. Έτσι μοιάζει και η ανθρώπινη ύπαρξη όταν κανείς μελετά έναν αστρολογικό χάρτη.
Μέσα σε αυτή την πανδαισία λοιπόν, ποτέ δεν αποζητούμε να παύσουμε κανένα μουσικό όργανο. Άλλωστε και να θέλαμε, στον βαθμό που ο αστρολογικός χάρτης εικονίζει τον άνθρωπο ως μικρόκοσμο του σύμπαντος, οι πλανήτες δεν παύουν να κινούνται ούτε και να εκπέμπουν ενέργεια. Αυτό που αποζητούμε λοιπόν όταν αναγνωρίζουμε ότι τα συναισθήματα έχουν μονοπωλήσει τις αντιδράσεις μας και έχουν παράγει μη ικανοποιητικά αποτελέσματα, σίγουρα δεν είναι να σταματήσουμε να αισθανόμαστε, αλλά να βάλουμε τον μαέστρο να κάνει καλύτερα την δουλειά του και να περιορίσει τον ζήλο των μουσικών για να αρχίσει να επανέρχεται η ισορροπία στην σύνθεση.
Και ποιος είναι ο μαέστρος; Και ποιος είναι αυτός που θα ζητήσει από τον μαέστρο να κάνει την δουλειά του καλύτερα; Τον ρόλο του ενορχηστρωτή δεν έχει παρά η νοητική μας λειτουργία. Όταν δεν έχουμε μάθει (και που να το μάθουμε άλλωστε, δεν διδάσκεται στα σχολεία, ούτε από κάποιον που δεν το γνωρίζει ο ίδιος) να πειθαρχούμε τον μαέστρο-νου μας για να κάνει την δουλειά του και αυτός ασχολείται με το να ακούει τα αιτήματα του κάθε μουσικού-συναισθήματος και να ασπάζεται το δράμα του, σίγουρα η συμφωνία γίνεται διαφωνία και ιδιαίτερα δυσάρεστη. Ο νους-μαέστρος χρειάζεται να είναι το κατά δύναμη παρών, ολοένα και πιο συχνά, και ανεπηρέαστος από το ταλέντο των μεμονωμένων μουσικών-συναισθημάτων, αλλά αφοσιωμένος στο να διασφαλίζει την ισορροπία της σύνθεσης, δηλαδή ημών των ιδίων και του βίου μας.
Και με τι θα μαζέψουμε το νου που τώρα κάνει πλάτες στο μεμονωμένο συναίσθημα-πρώτο βιολί γιατί ο τελευταίος ζει ένα δράμα και ζούμε κι εμείς το δράμα της εσωτερικής δυσαρμονίας μαζί τους; Εδώ θα πάμε σε μία ιδιότητά όλων των ανθρώπων, που όμως δεν χρησιμοποιούμε όλοι εξίσου: την θέληση ή βούληση.
Θα έχετε ακούσει ή διαβάσει ίσως ότι πολλοί «διαφωνούν» με την Αστρολογία γιατί «καταργεί την ελεύθερη βούληση». Εγώ θα ήθελα αρχικά να είμαστε όλοι λίγο πιο διαλλακτικοί όταν εκφράζουμε άποψη για αντικείμενα που δεν γνωρίζουμε. Η θέληση ή βούληση είναι το χέρι με το οποίο ο άνθρωπος σπρώχνει την εξέλιξη του. Η γεωκεντρική Αστρολογία, για όσους έχουν μία επαρκή γνώση του αντικειμένου, είναι πρωτίστως ένα σύστημα αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης για τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες ομάδες. Ως τέτοιο δε, ανοίγει ένα πεδίο ερμηνείας που είναι άπειρο αφού κυρίως αφορά την εξέλιξη του εσώτερου ανθρωπίνου Όντος ως κοσμικής οντότητας και τις συνέπειες αυτής της εξέλιξης στην δράση του στο πεπερασμένο γήινο φυσικό πεδίο. Φυσικά και η βούληση έχει θέση στην Αστρολογία. Αυτό που διαπραγματεύεται το αντικείμενο είναι μάλλον το κατά πόσο αυτή είναι όντως ελεύθερη και πως μπορεί να καταστεί τέτοια με τον προσφορότερο για κάθε άνθρωπο τρόπο ώστε να διαφεντεύει αυτός την ζωή του, αξιοποιώντας τις ενέργειες που είναι στην διάθεσή του κι όχι γενόμενος έρμαιο των δυνάμεων που φύονται στη Γη μας. Η Αστρολογία είναι μία θλιβερή σκιά των δυνατοτήτων της στην έκδοση τελεσίγραφων χρησμών σε κλειστά συστήματα. Η ζωή δεν είναι κλειστό σύστημα και η Αστρολογία χωρά και με το παραπάνω την αλλαγή, αφού η ερμηνευτική φύση της ίδιας βασίζεται στην συνεχή κίνηση και μεταβολή των σχέσεων των δεικτών που χρησιμοποιεί (που και αυτοί αλλάζουν με καινούριους να προστίθενται για να χωρέσουν την αυξανόμενη συνθετότητα της ανθρώπινης ζωής!).
Η βούληση, μια ιδιότητα που σχετίζεται με ανώτερες διαστάσεις της ανθρώπινης φύσης και είναι υπεράνω νου, συναισθήματος και φυσικού σώματος, είναι αυτό που θα χρησιμοποιήσουμε για να υποδείξουμε με τρυφερότητα στον μαέστρο-νου ξανά και ξανά το χρέος του, ώστε να ενορχηστρώνει κι αυτός με την σειρά του τα συναισθήματα. Αν τώρα κανείς θεωρεί ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα απολέσει την απόλαυση του συναισθήματος ας αναλογιστεί ότι όλη η απόλαυση που έχει πάρει από την μουσική στην ζωή του γίνεται εφικτή γιατί ακριβώς υπάρχει ο μαέστρος, υπάρχουν οι μουσικοί και υπάρχει και η θέληση να κάνουν την δουλειά τους αμφότεροι.
Αν τώρα προτιμά κανείς τον θόρυβο ενός παζαριού από τις συγχορδίες κάθε αληθινά μεγάλης μουσικής από τον Bach, μέχρι τους Beatles, τον Χατζηδάκη, τους Depeche Mode, τον Thom Yorke, τον Hans Zimmer και άλλους αναρίθμητους, ας ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμα της επιλογής του να είναι έργο της τυχαιότητας και όχι της ιδιοφυίας, μαριονέτα του άναρχου συναισθήματος και όχι κύριος της θείας του βούλησης.