Διανύουμε και πάλι μια από τις πλέον φορτισμένες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, περιόδους του έτους, καθώς προσεγγίζουμε την πρώτη έκλειψη που ανοίγει την ερχόμενη «σεζόν» εκλείψεων. Πρόκειται για την σεληνιακή έκλειψη που κορυφώνεται λίγο πριν το μεσημέρι της 19 Νοεμβρίου 2021 (για την Ελλάδα) και συμβαίνει βέβαια υπό την αιγίδα της ενέργειας του ζωδίου του Σκορπιού, εφόσον με την έκλειψη της Σελήνης η ενέργειά του φτάνει αμεσότερα ή καθαρότερη στον πλανήτη, χωρίς τις προσμείξεις της σεληνιακής αντανάκλασης του έτερου ζωδίου του άξονα, του Ταύρου.
Το γεγονός πως η Σελήνη «συσκοτίζεται» μερικώς ή πλήρως κατά τις σεληνιακές εκλείψεις, οι οποίες είναι οι ακριβέστερες εκδοχές του φαινόμενου της Πανσελήνου, θα έπρεπε να επαρκεί για να διευθετήσει το ποιος κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο κατά τις σεληνιακές εκλείψεις, όσο και κατά τις Πανσελήνους. Και είναι, βέβαια, ο Ήλιος. Ή ακριβέστερα η σχέση Ηλίου – Γης.
Για την Ελλάδα, ο ωροσκόπος του χάρτη της έκλειψης βρίσκεται στην 17η μοίρα του Αιγόκερου. Και τα δύο κυρίαρχα εμπλεκόμενα ζώδια, αφορούν κυρίως την ομαδική ζωή σε διαφορετικές κλίμακες. Ο Σκορπιός αφορά την αυτονόητη ομαδικότητα του ώριμου ατόμου που επιδιώκει (ή έχει την επιθυμία) να λειτουργεί μέσα σε προσωπικές, οικονομικές και επιχειρηματικές σχέσεις. Ο Αιγόκερος αφορά την ελάχιστα αυτονόητη ομαδικότητα του επίσης ώριμου ατόμου που επιδιώκει να λειτουργεί μέσα σε κοινωνικές σχέσεις ως θιασώτης κάποιας επαγγελματικής, κοινωνικής, πολιτικής ή εθνικής ομάδας και σε μια πάρα πολύ καλή περίπτωση, της ανθρώπινής ή της πλανητικής ομάδας.
Ο παράγοντας που θα παίξει αποφασιστικό ρόλο για το πως θα βιωθεί αυτή η έκλειψη στο ατομικό και συλλογικό επίπεδο είναι το κατά πόσο τα άτομα ή οι ομάδες συνειδητοποιούν το γεγονός της συμμετοχής τους στα παραπάνω πλέγματα σχέσεων και βέβαια, το εάν επιδιώκουν να εξυπηρετήσουν την υγεία αυτών των συστημάτων ή τον εαυτό τους και σε τι ποσοστό.
Ο τρόπος επαφής με τις εισερχόμενες ενέργειες κατά την διάρκεια των σεληνιακών εκλείψεων είναι συνήθως σκληρός για τα άτομα που είναι εστιασμένα στο παρελθόν και αναζητούν μόνιμα να ανακτήσουν κάτι που κάποτε είχαν ή να επιστρέψουν κάπου που κάποτε υπήρξαν. Ο λόγος είναι πως όταν μια ενέργεια διανέμεται κυρίως μέσω του Ηλίου, φέρνει αυτό που είναι δυνητικό, στο παρόν, διασκορπίζοντας την παρελθοντική της έκφραση. Μπαίνει καθαρό νερό στο αυλάκι, το οποίο όμως μπορεί να γίνει ψυχρότερο και να ρέει ορμητικότερα από ότι πριν. Μ’ άλλα λόγια, οι περίοδοι των σεληνιακών εκλείψεων δεν έχουν την άνεση και την επίφαση ασφάλειας και «ορθότητας» του οικείου. Καθαρίζουν όμως την ατμόσφαιρα, ζωογονούν το σύστημα και μας πηγαίνουν μακρύτερα και γρηγορότερα, πράγμα το οποίο βέβαια μπορούμε να αντιληφθούμε εάν δεν απορροφηθούμε πλήρως από το σοκ της ψυχρότητας, της ταχύτητας ή της νεότητας της εισερχόμενης ενέργειας.
Για την Ελλάδα, τέτοια συμβάντα συνήθως εγείρουν συλλογικό φόβο καθώς πρόκειται για μια χώρα που συνήθως εκτιμά το παρόν και το μέλλον μόνο αφού γίνουν παρελθόν, οπότε και δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζει την πραγματικότητά τους αλλά μπορεί να τα εξωραϊζει κατά βούληση και κυρίως να εξωραΐζει τον εαυτό της μέσα σε αυτά, εφόσον τότε δεν δεσμεύεται από τους νόμους που κυβερνούν την Πραγματικότητα.
Η σεληνιακή αυτή έκλειψη ανοίγει ένα σύνθετο δρώμενο που θα εκτυλιχθεί το ερχόμενο δίμηνο και προετοιμάζει το έδαφος για την ορθοδρόμηση του πλανήτη Ουρανού, στις αρχές του ερχόμενου έτους. Δεν εισάγει κανένα καινούριο μοτίβο, αλλά μάλλον συνθέτει δραστικά τις υπάρχουσες ενέργειες εν είδει ανακεφαλαίωσης. Αυτές είναι:
— η προσωπική και εγωκεντρική αντίληψη του τι είναι «για το καλό του συνόλου», η οποία γεννά συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα της επικοινωνίας και του σχετίζεσθαι. Ο μόνος αρμόδιος να αποφασίζει τι είναι «για το καλό του συνόλου» είναι το σύνολο. Ο πλανήτης δείχνει σαφώς τι είναι για το καλό του συνόλου λοιπόν, ασχέτως εάν αυτό εξυπηρετεί ή συμφωνεί με την ατζέντα της ανθρωπότητας, των επιμέρους ομάδων ή των ατόμων της, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν το σύνολο.
— η άνευ διαπραγματεύσεων οριοθέτηση όλων των παραπάνω με επιπτώσεις φυσιολογικές-σωματικές-πρακτικές και ψυχολογικές-συναισθηματικές-νοητικές, εφόσον αγνοείται επίμονα αυτό που το παρόν κρατά ξεκάθαρα μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας και των ατόμων της.
— η τελείως απροσδόκητη – έως και παντελώς αντίθετη από το επιδιωκόμενο – έκβαση δράσεων που υποκινούνται από την επιθυμία άσκησης εξουσίας ή εφαρμογής δύναμης με στόχο να συντηρηθούν τρόποι οργάνωσης και συστήματα που είναι ήδη νεκρά.
— η δυνατότητα της κοινής λογικής να συμβάλλει στην αποδόμηση της προσκόλλησης στις μορφές του παρελθόντος και συνεπώς του φόβου για την ολοκλήρωση του κύκλου αυτών των μορφών.
Όλα τα παραπάνω, στην παρούσα συγκυρία είναι ευκολότερο να τα αισθανθεί κανείς και να φροντίσει βάσει της αίσθησής του να ενημερώσει στην συνέχεια το νου του, την ομιλία και τις πράξεις του ώστε να αποφύγει μεγάλο μέρος της τριβής, ιδιαίτερα στο θέμα της επικοινωνίας και των σχέσεων. Αυτή είναι η δυνατότητα της περιόδου.
Ωστόσο καθώς δεν είμαστε εκπαιδευμένοι να διακρίνουμε τις αισθήσεις από τις ψευδαισθήσεις, είναι εξαιρετικά πιθανό για όσους δεν είναι ήδη προσανατολισμένοι στο «εδώ και παρακάτω», να επιλέξουν να εντάξουν τις αισθήσεις που προσλαμβάνουν σε κάποιο βολικό πλαίσιο που θα τους επιτρέψει να αγνοήσουν την ουσία τους.
Οι παραπάνω αισθήσεις γίνονται ιδιαίτερα αισθητές, ηλεκτρικές θα έλεγε κανείς, στις πυκνότερες και στασιμότερες περιοχές του εαυτού και της ζωής, δλδ. σε όσα αφορούν ότι κανείς θεωρεί «δεδομένο», «ιερό», «ακατάλυτο», «αυτονόητο» κτλ. Ορισμένες λέξεις είναι «εστία», «οικογένεια», «ταυτότητα». Εάν η παρούσα διάταξη σε αυτούς τους χώρους φαίνεται να παράγει μόνο ηλεκτροσόκ, τα φαινόμενα δεν απατούν, η αίσθηση είναι ορθή και δεν χρειάζεται φόβος, αλλά μάλλον άμεση δράση για την αναδιάταξή της.